This week, I spoke to a friend on the phone. She’s not happy in her job and trying to craft a career change. Talented and engaging, I’m sure she could do most things she sets her mind to. But she doesn’t know where to set her mind – it keeps wondering.

She´s constantly thinking about what her perfect job would be – which elements to keep and which to let go of – , imagining the endless possibilities. Yet she feels stuck, unable to take a real step forward.
It feels like a heavy task. She wants to get it right: “I can’t keep shifting, can I?”

Then she starts talking about the film editing she’s doing for a family project and the mood in her voice changes: “I love it. It’s so creative and tangible, I love working towards the end product and am having so much fun along the way.”

We both notice the contrast of course, we’re not idiots. And the obvious question emerges: if you love this so much, why not pursue it?

She´s hesitant: “I guess.. it’s just.. What would it be like to do that for real, I don’t even think I’d want to do it full time, or where it would fit in my greater career plan.”

But, that´s the whole thing. There isn’t a greater career plan yet. The exact feeling she’s hoping to find in her future work is right here in front of her. In something small, yes. But what better place to start?

Why do we so often feel we have to figure out the bigger picture before we can start?

I recognize the stuck-ness. I call it Thinking Big Fatigue. Or the Thinking Big Mindfuck.

You see, we´re always told to think big – as a way of finding direction and success. Have a clear image of what you want to accomplish, then go for it. “If you can dream it, you can do it! Aim for the moon!” that sort of stuff. Even personal development guru Stephen Covey tells us to “begin with the end in mind”.

But what if that big and bold ‘end in mind’ is either so massive and far away that it completely overwhelmes you in the present moment, and makes any potential step towards it seem minor and insignificant?

Or, what if your ‘end in mind’ is still fuzzy, so that you can’t actually start with it in mind, because you don’t know what it is? You could spend all your mental energy worrying about what your ‘passion’ is, so you can finaly start doing something.

What if this idea of thinking big, of a perfect end state, is actually keeping you from taking imperfect, mundane, every day action?

It’s like wanting to write a brilliant novel. Then getting so intimidated by the idea that you don’t even get a first page on paper. It’s easier to dream about the glamourous life of an author, going on book tours and being all genius, than to get up early every day and write for 2 hours before work, consistently.

However, the only way to be a writer, is to write. The only way to be an artist, is to craft. The only way to be an entrepreneur is to do business – and take a risk.

People idealize their plans, then dread the action that’s required to achieve them. Because in your plans – in those big dreams – you are all sky high and successful and rosy. In the real action you could take, especially when starting something, you’re down in the trenches, muddling through, a beginner. It’s easier to keep fantasising and dreaming big, than to get something done. Something much less than perfect. But done.

So, fuck thinking big for a moment. Let go of the end result (for now) and ask yourself: what is the absolute smallest step I can think of in the general direction of awesomeness, today? You know what it is.

Then do it: make that call, put words on paper, invite somebody for coffee. Feel the effect this has on you. Smile. Then take another step. Think small for a change.

All these small steps will compound and strengthen your confidence. Then, somewhere on that path paved with small steps, you might change direction. Or your fuzzy, far away dream might come into fuller focus.

Sometimes direction comes after action, instead of before.

My friend pauzes. “OK. I know this editor. I’m gonna give him a call and see if I can work with him for a day. It’s worth figuring out I guess, why not.”

Maybe she won´t become a film editor. Maybe it´s something she´ll do on the side. Maybe while finding that out, she´ll stumble onto something else.

It doesn´t matter. The important thing is that she is moving – and in the moving, and stumbling, is learning, and progress. And in that progress, thinking small can actually make life pretty great.

Which small step will you take today? (Let me know!)

The first time I approached Moria, I could feel it in my gut: not good, not ok.

This is not where you want to be.

I arrived by car, alone: I was a little late, after bringing one of our refugee team members to the police station, where he has to report to daily. Then I drove across the island over meandering country roads. It was a lovely view: orchards, old houses, fields full off sheep in the last warm sun of the year.

And then Moria. You see Moria before you see the camp itself, by the people walking alongside the road. Some in little groups, some alone, eyes to the ground. Then suddenly it gets busier, people and parked cars everywhere. Against the hillside lies the camp: a camp, with barbed wire over concrete walls, innumerable little tents, open fires and an overwhelming amount of people that have nowhere to go. The atmosphere is tense, there’s and undercurrent of unpredictability.

I take a big breath and climb the hills, towards the big blue tent where we will distribute winter coats the coming days, with Because We Carry and Movement on the Ground.

Last week shoes, this week a coat, as a thin protective layer in this wilderness that will soon turn into a cold, wet mud pool. It’s something, it’s important, but it’s not enough by a long way.

Inside, everything is set up to lead people through the tent effectively: crush barriers, helpers, tables, and behind those tables boxes filled with sorted coats. The fences are necessary – everything is chaos here, and panic and aggression burst out easily – but they enforce the idea of a prison: lack of freedom and dependency. How do you feel when you’re standing in line here?

The first day I work in the tent, is for the families. Lined up and then approaching one of us, together, to collect the coats. All of it feels like a big wave coming at me: the desperation, the anger, the frustration. The toddlers who apathetically let me put a coat onto their little bodies, the babies – so tiny at times that I cannot find a single thing that fits –, the overstrained mothers and fathers, their distress so tangible.

Sometimes I turn away from the table towards the piles of boxes and feel my hands shake. Stay calm, deep breaths, one by one. After hours I realize that I forgot to eat, forgot to take one moment to step back.

Of course people are grateful, but I soon feel here on Lesbos and especially in Moria that the word grateful doesn’t suit at all, is not right for this situation. These are people like you and me, not worse or better. Some may be more friendly or open than others. But all of them are pushed around, in survival mode: uprooted and unsafe.

All of them, day in day out are in an awful situation, in which no man wants to be, or lasts long as his best self for that matter.  You harden up and learn to fight for everything, to keep going in a hopeless situation. It fills me with sadness that this is their reality, especially for the children in front of me who don’t know anything else – and have to do their growing up surrounded by stress and anxiety.

I can drive away from here later, the same way I came, trembling with all the impressions. They stay behind in this jungle, with not even the most basic hygiene and safety. After that first day I call my boyfriend and start crying almost immediately. I want to explain how double it was: how besides all the ugliness, there was hope and kindness, both ways. But first the tears have to come out. Not good, not ok.

The next days I grow calmer and at times a bit tougher. This is a steam course in breathing deeply, in striking roots in the ground. Stay calm: I feel that people respond to my unclenching, as they did to my clenching before. It is the biggest thing I can give here, next to that winter coat: a moment of real and calm attention, one person to another.

Now the men who are traveling alone are in line, and strangely enough this goes more smoothly than before, with the families. I shake their hand, look them in the eye and say good morning. I stand upright. I find them a coat and find a balance between giving them personal choice and getting bogged down in endless discussion. We often end with a smile and another hand shake. Best of luck to you. To you too.

The last few nights have been without much sleep for me, due to the cold and the excess of impressions. At the same time I feel a certain strength here that I often missed at home. I can help, I can handle this, I can make a bad situation a little less bad, and I’m doing it.

“Do what you can, and then let go.” You háve to learn here. Focusing on the square centimeter you can affect. Then act. Then try to forget, stay away from the paralysis that can come with contemplation of our powerlessness to change everything.

With the team, we watch out for each other, we talk and laugh. In the evening we sit and eat and joke around like a group of out of control teenagers, blowing off steam of the day. The intensity of the experience is reflected in our connection. We’re in this together. Some moments you feel ice cold inside, other moments it feels like a school trip.

Because ‘luckily’ there is also Kara Tepe, where many families and other vulnerable refugees (after a short or long period) can go to. It is a better camp, with basic housing and necessities. Here we deliver breakfast every day with the team of Because We Carry (consisting of refugees and Dutch volunteers) and organize all kinds of activities for children and adults. We play and sing with the children, there’s school, there’s yoga for the mothers and every week there’s barber shop for the men and boys.

Compared to Moria, Kara Tepe is a breath of fresh air, an oasis of peace and calm. The families live in isolated boxes, sometimes with seven or even nine persons at the same time. The first day I find that hard to see, but the people moving in from Moria often cry of happiness to have their own place again where they can safely be together, something they can make into a home.

Of course life is still hard here: many parents are depressed and traumatized. Sanitation is very basic and it’s getting cold. And there is still the dependency, the waiting, waiting, waiting, until other people tell you how your life will continue. Which unknown future will be yours.

Every day we sing songs with the children about bananas and water melons. They imitate what we say to them in English – and call us team Bananas. They can be cheerfully playing on the big square, in the blissful forgetfulness that children seem to slip into easier than adults, then suddenly explode –  with fear and trauma shining through, or shutting off completely.

We use  wagon carts to bring the breakfast all around the camp, knocking on the doors, followed around by the kids. We drink coffee and eat cookies with the team. We play Justin Bieber during preparation and all join in very loudly: “Baby,  baby, baby ohhhhhh!!!!”

We cuddle Wallie, the tiny puppy of volunteer coordinator Roza, we laugh about his short legs and his deviation to the right as he runs. We high five when the rounds are done. We say goodbye to people and help them arrive and settle in.

It’s light ánd dark here. Life is so many things at the same time.

The light is created by ordinary people helping other ordinary people.

Do you want to help? You can do this by making a donation to Because We Carry. (I have a GoFundMe open for this specific goal, please contact me if you want to contribute) The money is used in the most practical and loving way, e.g. for creating places where people can warm up in the winter, for clean up and activities organized together with refugees and for getting more ISO boxes to Moria, as people sleeping in little festival tents in the cold, wet winter on the island is inhumane.

You can also go to Lesbos as a volunteer, help out directly and then spread your own story about your experiences and insights. For more information you can send an e-mail to volunteers@becausewecarry.org

 

De eerste keer dat ik Moria naderde, voelde ik meteen in mijn buik: niet goed, niet ok.

Hier wil je niet zijn.

Ik kwam alleen aangereden; ik was wat later, had net één van onze teamgenoten op en neer gebracht naar het politiebureau, waar hij zich elke dag moet melden. Daarna over kronkelweggetjes het eiland over gereden. Het was er lieflijk: boomgaarden, oude huizen, velden met schapen in de laatste warme zonnestralen van het jaar.

En dan Moria. Je ziet Moria voordat je het kamp zelf ziet, aan de mensen die langs de weg lopen. Soms in groepjes, soms alleen, ogen naar de grond. Dan wordt het drukker op straat, overal mensen en geparkeerde auto’s. En tegen de helling op het kamp: een kamp, met prikkeldraad boven betonnen muren, ontelbare tenten en tentjes, open vuurtjes en een overvloed aan mensen die geen kant op kunnen. De sfeer is gespannen, er is een onderstroom van onvoorspelbaarheid.

Ik haal diep adem en klim de helling op, naar de grote blauwe tent waar we de komende dagen met Because We Carry en Movement on the Ground winterjassen zullen uitdelen.

Vorige week schoenen, deze week een jas, als dunne beschermlaag in deze wildernis die binnenkort in een koude natte modderpoel verandert. Het is iets, het is belangrijk, maar het is bij lange na niet genoeg.

Binnen staat alles klaar om mensen door de tent te leiden: dranghekken, helpers, tafels waarachter dozen vol gesorteerde jassen staan. De hekken zijn nodig – alles is hier chaotisch en er breekt snel paniek en agressie uit –, maar ze versterken het idee van een gevangenis: onvrijheid en afhankelijkheid. Hoe voel je je als je in de rij staat hier?

Die eerste dag dat ik er werk is voor de gezinnen. Alles komt keihard binnen: de wanhoop, woede, de frustratie. De kleuters die zich afwezig in jasjes laten hijsen, de baby’s – soms zo klein nog dat er niets in hun maat te vinden is – , de overspannen moeders en vaders.

Soms draai ik me om van de tafel naar de dozen met jassen en voel ik mijn handen trillen. Rustig blijven, diep ademhalen, één voor één. Na uren bedenk ik me dat ik ben vergeten te eten, vergeten ben om één moment rust te nemen.

Natuurlijk zijn veel mensen dankbaar, maar ik voel al snel hier op Lesbos en met name in Moria dat dat woord dankbaar me niet meer past, niet klopt bij deze situatie. Dit zijn mensen zoals jij en ik, niet slechter of beter. Sommige misschien aardiger of meer open dan anderen. Maar allemaal opgejaagd, in overlevingsmodus, onveilig en ontworteld.

Allemaal dag in dag uit in een nare situatie waarin geen mens wil zijn, of het lang volhoudt als zijn beste zelf. Je verhardt en leert vechten voor alles, en om vol te houden in een hopeloze situatie.

Ik kan straks weer wegrijden vanuit hier, trillerig van de indrukken. Zij blijven achter in een jungle met niet eens de meest basale hygiëne en veiligheid. Na die eerste dag bel ik mijn vriend en begin meteen te huilen. Ik wil uitleggen hoe dubbel het was; hoe er naast alle lelijkheid ook zoveel hoop en vriendelijkheid was. Maar eerst moeten die tranen eruit.

De dagen erna word ik rustiger en soms ook wat harder. Een stoomcursus diep ademhalen is het, wortel schieten in de grond. Rustig blijven: ik voel dat mensen ook op mijn ontspanning reageren, zoals eerder op mijn spanning. Het is het grootste wat ik hier kan geven naast die jas: een moment van aandacht, van mens tot mens.

Nu zijn de alleenreizende mannen aan de beurt en gek genoeg gaat dat soepeler dan de gezinnen. Ik geef ze een hand, kijk ze aan en zeg goedemorgen. Ik sta overeind. We eindigen vaak met een glimlach en nog een hand. Best of luck to you. To you too.

Al een paar nachten slaap ik slecht door de kou en de overdaad aan indrukken en tegelijkertijd voel ik een zekere kracht hier die ik thuis vaak heb gemist. Ik kan helpen, ik kan dit aan, ik kan een slechte situatie íets minder slecht maken, en dat doe ik ook.

Doen wat je kan, en dan loslaten. Je móet het hier leren. Focussen op de vierkante centimeter die je kunt beïnvloeden.

Met het team letten we op elkaar, we praten en lachen, ’s avonds zitten we als uitgelaten pubers te eten en slechte grappen te maken: afreageren, stoom afblazen van de dag. De intensiteit van de ervaring uit zich in onze verbondenheid. We maken dit samen mee. Op sommige momenten voel je je ijskoud van binnen, en op sommige momenten voelt het als een schoolreisje.

Want “gelukkig” is er ook Kara Tepe, waar veel gezinnen met kinderen en andere kwetsbare vluchtelingen (uiteindelijk) naar toe kunnen. Hier verzorgen we elke dag met het team van BWC (bestaande uit vluchtelingen en Nederlandse vrijwilligers) het ontbijt en activiteiten voor kinderen en volwassenen. Er wordt gespeeld door de kinderen, er is school, er is yoga voor de moeders en elke week een barber shop voor de mannen en jongens.

Vergeleken bij Moria is Kara Tepe een verademing, een oase van rust en vredigheid. De gezinnen wonen er in ISO-boxen, soms met wel zeven of negen mensen. Dat vind ik de eerste dag nog slikken, maar de mensen die uit Moria komen, huilen soms van geluk dat ze weer een eigen plek hebben die ze tot hun huis kunnen maken, waar ze met elkaar kunnen zijn.

Natuurlijk is het leven nog steeds hard; veel ouders zijn depressief en getraumatiseerd. De afhankelijkheid is er nog steeds, en het wachten, wachten, wachten, totdat je weet hoe je leven verder gaat. Welke onbekende toekomst de jouwe wordt.

En elke dag zingen we met de kinderen liedjes over bananen en watermeloenen. Ze praten ons na in het Engels.

We brengen ontbijt rond in bolderkarren. We drinken koffie met het team voor en na het ontbijt en eten koekjes. We draaien Justin Bieber en zingen hard mee: “Baby, baby, baby oh baby!”.

We knuffelen met Wallie, de puppy van vrijwilligerscoördinator Roza, we lachen om zijn korte pootjes en zijn afwijking naar rechts als hij rent.

We high fiven als de ronde er weer op zit. We nemen afscheid van mensen en helpen ze met aankomen.

Het is licht én donker hier. Het leven is zoveel dingen tegelijk.

---

 

Het licht komt door alle gewone mensen die andere gewone mensen helpen.

Wil je ook helpen? Dat kan door een donatie over te maken naar Because We Carry. Dit geld wordt op de meest praktische en liefdevolle manier besteed, nu bijvoorbeeld om zo snel mogelijk wat plekken te creëren op Moria waar mensen kunnen opwarmen en opdrogen. Of door zelf mee te gaan als vrijwilliger en een liefdevoller verhaal en werkelijkheid te verspreiden.

Het rekeningnummer van Because We Carry is NL85 TRIO 0391 0737 96.

Voor meer informatie over vrijwilliger worden mail naar volunteers@becausewecarry.org